Interview filmmaker Richard Lamb Jr over de impact van corona op jongeren

Richard Lamb Jr. (22), de zoon van trendwatchers echtpaar Richard en Lieke Lamb, is een ambitieuze filmmaker uit Delft met een passie voor goede verhalen. Hij maakt al van jongs af aan films en is naast zijn studies aan de TU Delft en Erasmus Universiteit een veelzijdige filmregisseur. Als autodidact vervulde junior zelf elke rol van de productie van “Quarantine Crush: a Covid story ”, van scenario en camera tot montage. Met zijn Covidfilm volgt hij Veronica (18 jaar). Veronica staat eindelijk op het punt om het studentenleven te leiden waar ze altijd van droomde, als de coronapandemie elke kans op vriendschappen, een sociaal leven of liefde verwoest. Helemaal alleen zal ze op creatieve manieren moeten zien te overleven tijdens de lockdown, haar eerste studiejaar en hopelijk toch wat herinneringen weten te maken.

RIVM schreef al eerder over de impact en beleving van jongeren in tijden van corona, zie artikel: “Uit gedragsonderzoek blijkt dat jongeren coronamaatregelen zoals afstand houden en het beperken van contact minder goed naleefden dan oudere leeftijdsgroepen, en deze ook moeilijker vonden om vol te houden. Tegelijkertijd waren jongeren juist consequenter in het volgen van hygiënemaatregelen zoals hoesten in de elleboog, testen bij klachten en het gebruik van zelftesten. De pandemie had een grote impact op het dagelijks leven en welzijn van jongeren: zij misten sociale ontmoetingen, liepen belangrijke ontwikkelingsmomenten mis en ervaarden vaker mentale klachten zoals angst, stress en eenzaamheid. Hoewel sommigen ook positieve gevolgen benoemden, zoals hechtere banden met familie, werd de stilstand in hun persoonlijke ontwikkeling vaak als negatief ervaren. Jongeren voelden zich bovendien minder gehoord in het coronabeleid en vonden de sluiting van het onderwijs bijzonder oneerlijk en schadelijk. Zij waren over het algemeen kritischer over de rechtvaardigheid en transparantie van het beleid, en gaven aan dat er meer aandacht had moeten zijn voor mentaal welzijn en vrijheid.”

Interview filmmaker Richard Lamb Jr. (‘A Covid Story’); de impact van corona op jongeren

Waarom een film over wat jongeren hebben ervaren tijdens de coronaperiode?

Omdat die ervaring vaak onderbelicht is gebleven; jongeren werden vaak aan de kant geschoven als zondebok, met de oproep om ons “niet zo aan te stellen.” Maar het waren twee stille jaren, met veel eenzaamheid, stilstand, machteloosheid en het verlies van een hoopvol toekomstperspectief. Terwijl sociaal contact, etentjes en feesten ingeperkt werden, werd er nog wel evenveel verwacht qua studie, werk en inzet. Met de film wil ik laten zien dat deze generatie meer heeft doorstaan dan vaak wordt erkend.

Je kiest voor een mix van reality en fictie; waarom die keuze, aangezien de realiteit toch al veel impact had op jongeren? 

Juist omdat de realiteit al zo heftig was, wilde ik met fictie ruimte creëren om emoties en situaties uit te vergroten en voelbaarder te maken. De fictieve elementen geven mij als maker vrijheid om diepere lagen te verkennen die met alleen realiteit moeilijker te bereiken zijn. Dingen als een virus, maatregelen en een avondklok zijn van nature onzichtbaar, wat het lastig maakt om een meeslepend verhaal te vertellen. Door fictieve elementen, zoals de apocalyptische scenes, krijg ik een unieke mogelijkheid om op een anonieme en symbolische manier beeld te geven aan waargebeurde verhalen van vrienden en familie.

Je stuurt in de film aan op de “eigen” corona-trauma; wat is dat trauma in jouw opinie? 

Het corona-trauma gaat vooral over het verlies van verbinding en de isolatie waarin studenten terechtkwamen. De film toont hoe het studentenleven plotseling stilviel, hoe sociale interactie verdween, en hoe eenzaamheid en onzekerheid toenamen. Normaalgesproken is dit de leeftijd waarop je je nieuwe vriendengroepen opbouwt, en de kans daarop was ineens ontnomen. Dat collectieve verlies van vrijheid en de normale studententijd—het gevoel dat je essentiële jaren kwijtraakt—vormt voor mij het kerntrauma dat ik wilde vastleggen.

Filmmakers visualiseren vaak een “boodschap” wat was jouw boodschap met deze film?

De kernboodschap van de film is: dit mag niet vergeten worden. Wat studenten tijdens de coronaperiode hebben doorgemaakt en hebben moeten inleveren. Het was een periode van isolatie, stilstand en identiteitsverlies in een fase van het leven die normaal juist draait om groei, experimenteren en verbinding. Dat jongeren twee jaar van hun jeugd opgegeven hebben, voor de veiligheid en gezondheid van de rest van het land.

Kom je in de toekomst met een film om te zien hoe de corona-periode op langer termijn effect heeft gehad op de toen groep van jongeren?

Misschien wel, ik vind het een eindeloos fascinerend tijdperk, waar we het over zoveel tijd vast nog over zullen hebben. Ik ben benieuwd naar de lange termijn effecten, die zich door de jaren heen langzaam zullen onthullen. Ook lijkt het mij leuk om ooit een film te maken over het verenigingsleven van studenten vóór corona, omdat daar nu al zichtbaar veel veranderd is.